Arındım Şiiri - Bekir Dalkıç

Bugün uyandım.
Geç oldu ama yaptım bunu.
Gidip bütün ağırlıklarımı askılara astım.
Bütün kirlilerimi kirli sepetine attım.
İlk defa tıraşladım görünen yüzümü, tepeden tırnağa.
Bugün bir beyazım ki görsen.

Şimdi tüy gibi ruhum
Uyanır uyanmaz içimi bir arınmışa açtım.
Öyle kirlenmiş ki sokaklarım, denizim.
Ölüyormuş neredeyse bütün balıklarım.
Hiç üşenmedim, süpürüp attım.
Kurudu şimdi bataklıklarım.

Bugün sildim camlarımı, güneşi açtım.
Bir aydınlık ki içim.
Bir başka çalışıyor artık aklım.
Yani düpedüz aydınlandım.
Bir başka hissediyor yüreğim aşkı.
Bir başka çalışıyor kaslarım, kesilmiyor artık nefesim.
Şimdi kolay yorulmuyorum, koştukça koşuyorum.
Koştukça coşuyorum, bir görsen.

Meğer körmüşüm, şu anda görüyorum.
Meğer sağırmışım, şu anda duyuyorum.
Meğer susmuşum boşu boşuna, tıkanmış kalmışım.
Şimdi bir ahenkle konuşuyorum.
Kendimi boşuna yormuşum, yıpratmışım.
Kıymetimi şimdi anladım.
Meğer yarımmışım, kendimi tamamladım.

Bıraktım artık dünya işlerini.
Düzelttim bütün kırdıklarımla, kırıldıklarımla arayı.
Tertemiz bir sayfa açtım bu sabah.
Dağıttım cebimdeki kalan son parayı, attım.
Dişlerimi fırçaladım fırçaladım parlattım.
Bıraktım sigarayı.
Sanki bahar geldi ve ben çiçek açtım.

Evet şimdi anladım olup biteni.
İlk defa hissettim acısını ruhumun.
İlk defa yasını tuttum içimde ölüp gidenin.
Şimdi yaramı sardım.
Kalmadı o eski hastalıklarımın sancısı.
Önce habire kusardım.
Artık arındım.

Bugün uyandım, bu gün.
Bu sabah.