1951 yılında Hatay ilinin Dörtyol ilçesi Ocaklı köyünde doğdum. İlk, ortaokul ve lise tahsilini Dörtyol'da okudum. 1980 yılında Ankara Üniversitesi Jeoloji Mühendisliği Bölümünü bitirdim. Ocak 2016 yılında emekli oldum..
Edebiyatla ilgili çalışmalarım ortaokul yıllarında başladı. Hep iyi bir şiir yazabilmeyi hayal ettim. Devamlı okudum, araştırdım. Sade ve öncelikle yaşayan dili kullanmayı benimsedim ama bana hoş gelen kelimeleri kullanmaktan çekinmedim.
İlkin eser vermeye çalıştığım şiir oldu. Daha sonra hikâye denemelerime geçtim. Son yıllarda roman çalışmalarıma hız verdim. Edebiyat çalışmalarım şevkle devam etmektedir. 2019 Temmuz ayında ilk romanım Deprem "Uzun Bir Gece" İkinci Adam Yayınevi tarafından yayınlandı.
Benim Şiirim
BeğenAntolojimYorumlarPaylaşTweetlePaylaş
Dökülür dilimde benim şiirim;
Çağlayıp kükrerim inci serperim,
Üstadın elini önce öperim;
Bil ki son sözlerim, sevgimden gelir! ..
Yıkmayın eskiyi yerinde dursun,
Elbet bir gün sende alır ilhamı,
Açarsın ufkunu yolu bulursun;
Atarsın içinden ukdeyi gamı! ..
Sayfa sayfa aç ki solgun akşamı,
Bendeki her sözü pirinden gelir;
Şiirimde duyarsın suskun atamı,
Benden değil sesim neslimden gelir! ..
Nâlânı hatırlar ben de ağlarım,
Hiç mi hiç bakma eller eline,
Her dem kar kar yağıp inci çağlarım,
Olur kapıldığım hüzün seline! ..
Anlamadan anlar görünemezdin,
Sordun dürüstlüğü yüzsüz insana,
Öyle ki sonunu düşünemezdin;
Diyorum bu sesi artık duysana! ..
Niçin bilinmesin bunun nedeni;
Dalında çiçeğin kırılmış dökük,
Biçilmiş çarçabuk kirden kefeni,
Taze dalında gül, hep boynu bükük! ..
(06.03.2003-Adana)
Eserleri
Eğer Bir Gün (şiir) , Gerçek Hayat Hikâyeleri 1 (öykü) , Eski Bir Ev, Yenidünya Çiçekleri (roman) , Savaşın Çocukları (roman) , adını koymadığım, Osmanlının son günleriyle Cumhuriyet dönemini içeren acı dolu günlerin ve mistik duyguların ağır bastığı bir roman olacak... Bir Sevginin Romanını (roman) en kısa zamanda yayına hazır hâle getireceğim. dosya çalışmam devam etmektedir.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
-
Mahmut Mücahit Özdemir
-
Nihal Çiğdem Nalçacı
Tüm YorumlarOkurken insanı irkilten,şiirin derinliği içerisinde kaybolunacakmış hissi uyandıracak kadar gizemli duyguların anlamlaştırdığı,dediğim gibi yine düşünce derinliği baş döndüren boyutlarda, esrarlı, muhteşem bir şiir okudum.Kaleminize yüreğinize sağlık değerli Üstat,gönülden kutluyor,selam ve saygılar ...
kutlarım üstad tebrikler.