Ârif Bir Ozandı Şiiri - Turgut Çört

O Türk milletinin dava adamı,
Sözüyle Arif gibi Ozan bir ozandı.
Tanımazdı mertebeyi, madamı,
Özüyle kağıda kazan bir ozandı.

Davamızın hem Ozan’ı hem Arif’i,
Onun anlatımı, bambaşkaydı tarifi,
Sert dursa da yoktu ondan zarifi,
Ama hesabını soran bir ozandı.

Karadeniz gibiydi fırtına olup eserdi,
Kalemi Zülfikar misali asıp keserdi,
İlkesine aykırı bir durum görmesi yeterdi,
Azgın denizi bile yoran bir ozandı.

Dimdik durdu zerre taviz vermeden,
Duramazdı vatanına zarar vereni yermeden,
Söylerdi derdini kimseyi germeden,
Halkın diliyle yazan bir ozandı.

Ülkücü olduğu için düştü kafese,
Zindanlarda yattı, hasret kaldı sese,
İşkenceler, sürgünler yedi bir nefese,
Aşkla ülkesine varan bir ozandı.

Bazen bizi bize anlatır dururdu,
Bazen yanlışlarımızı yüzümüze vururdu,
Yalan yok adam gibi lafını oturturdu,
Lafının arkasında duran bir ozandı.

Fazla söze gerek yok neyse oydu,
Karadeniz’in durulmayan suyuydu,
Evet ağırdı sözleri o da huyuydu,
İçi neyse dışına vuran bir ozandı.

Ömrünü adadığı davasından adeta sürgündü,
Duruşuyla muhalifti, yoldaşına kırgındı,
Son nefesine kadar susmadı ama yorgundu,
Değerleriyle bağ kuran bir ozandı.

Aklından çıkmazdı şehitler,
Dilinden düşmezdi yiğitler,
Yazardı dörtlükler, beyitler,
Ocağını eliyle tutan bir ozandı.

Bilirdi çakalın yöresini, yurdunu,
Karabağ’ı, Türkistan’ı, Filistin’i, Ürdün’ü,
Dinini, vatanını, töresini, kurdunu,
Hep kalemine katan bir ozandı.

Kararlıydı sırtladı inatla ülküsünü,
Çakır yazdı Ozanın yaşam öyküsünü,
Bildiğini der, Aşkla çalardı türküsünü,
Mahpus teliyle çalan bir ozandı.