Arif Abim Duy Şiiri - Bilal Yanılmaz

ARİF ABİM DUY
Gür ve tek sesimiz, Arif abim duy,
Dört yıldır kulakta, pasımız kaldı.
Duyulmaz sesimiz, sensiz Ozan’ım oy,
Rabet görmez çat pat, sesimiz kaldı…

Yokluğunda tümden, koptu kolumuz,
Bozuldu yağ gibi, asvalt yolumuz,
Günden güne geri, gider sonumuz,
Parmakla sayılır, sayımız kaldı…

Bir bir gider oldu, artık canımız,
Sorgulanmaz oldu, yerde kanımız,
Çoğalıyor yetim, Oğul Kızımız,
Söndü Sinan Ateş, bacamız kaldı…

Türküler dinlenmez, ağıt yakılmaz,
Yazılan destanlar, şiir okunmaz,
Ekranlarda Aşık, Ozan barınmaz,
Telleri kırılmış, sazımız kaldı…

Sen varken düşmüştü, zaten kalemiz,
Heder olduk heder, toptan hepimiz,
Tutulmuyor artık, kaçan ipimiz,
Söküldü çoraplar, hırkamız kaldı…

Yokluğun çok belli, yanar içimiz,
Hala kurt’uz amma, kırık dişimiz,
Bizimde sen gibi, bitmez çilemiz,
Üç hilal rozetli, yakamız kaldı…

Aşık Bil’Âli der, yoktur kapımız,
Başbuğum dan sonra, çöktü tahtımız,
Toymuş kurultaymış, sizsiz anlamsız,
Ne tuzumuz ne de, tadımız kaldı…

Aşık Bil’Âli (Bilâl YANILMAZ)
02/02/2023