Arıburnu Şehidi Kınalı Hasan

Ey koca dünya!
Ey gözleri ama Batı!
Ey bizleri küçük gören,
‘’Hasta Adam’’ diye niteleyen küçük zihinler!

Gördünüz mü?
Ey Fransızlar, İngilizler!
Gördünüz mü, yeryüzü yüreğimizle nasıl inler?

Dört tarafta duman, dört taraf ateş!
Bir manzara vardı ki, mahşere eş.
Boğaz’da set oluşturmuş Mehmetçik,
Vermiş el ele.
Bir destan oluşuyor ‘’GEÇİLMEZ ÇANAKKALE’’

Çelik silahlarınız, demir zırhlılarınız nasıl eridi?
Nasıl eridi ümitleriniz bakışlarımızda?
Çelik bileklerimizde, ‘’Allah’u Ekber’’ naralarımızda…

Henüz on beş, on altı yaşlarında
Çocuklardı;
Lakin küçücük sinelerinde
Dağ gibi yürekleri vardı.
Gururlu anaları, vatan diye harbe yollardı
Saçlarını kınalar, koç beller, kurban bellerdi.
Güllerdi açan yanaklarında şehidimin, güllerdi.

Arıburnu Cephesinde bir delikanlı;
Yerde uzanmıştı; saçları alnında, gömleği kanlı.
Mışıl mışıl uyuyor,
Terli yüzü gülümsüyor gibiydi.
Yine silahını bırakmıyor, öylece uzanıyordu.
Sanki…
Sanki biraz sonra tekrar uyanacak,
Tekrar arkadaşlarının yanına cepheye koşacaktı.
Süngü süngü, dipçik dipçik düşmanla vuruşacaktı.

Ama artık kalkamıyordu, uzandığı yerinden
Kalkamayacak, hasmıyla savaşamayacaktı.
Çünkü O, artık bir şehitti.
Çünkü O, şehit olmuştu.

Nasıl kıydılar sana Hasan’ım?
Kınalı kuzucuğum, nasıl kıydılar sana?

Henüz çocuktu O, daha küçücüktü.
Küçücüktü ama vatan aşkıyla dolu bir insandı.
Göğsü iman dolu bir insandı.
O, annesinin vatana kurban adadığı Kınalı Hasan’dı.

Arıburnu duman kokar,
Kan kokar, barut kokar…
Arıburnu şehit kokar;
Kınalı Hasan gibi.

Yarım kalan bir şiiri vardı onun, annesi adına;
Yarım kalan sözleri vardı, diyecekleri vardı.
Çünkü anneciği ona, mektubunda şöyle diyordu:
Diyordu da, o küçücük omuzlara
Büyük sorumluluk yüklüyordu.

‘’Hasan’ım söyle zabit efendiye…
Bizim köyde kurbanlık koyunlar kınalanır…
Ben de seni evlatlarımın arasından vatana kurban adadım.
Onun için saçını kınalamıştım.
El-Hükmü Billah.
Allah seni İsmail Peygamber’in yolundan ayırmasın.
Seni melekler şimdiden rahmetle anacaktır.
Gözlerinden öperim.
Anan Hatice’’

Arsızdı düşman, ateş saçıyordu her yandan.
Toprak kırmızıya dönüştü, dökülen kandan.
‘’Haydi… Haydi aslanlarım, saldırın!’’ diyordu kumandan.
Vatan için vazgeçiliyordu en tatlı candan.
Cebinde yarım kalan bir şiir, Kınalı Hasan’dan:

‘’Anam yakmış kınayı adak diye,
Bende vatan için kurban doğmuşum.
Anamdan Allah’a son bir hediye;
Kumandanım ben İsmail doğmuşum.’’

Abdurrahman Tümer