Yaprakların gölgesinde güvendeydik.
Anlamsız rüzgar yolumuzu şaşırtamazdı.
Henüz çiçekle karşılaşmamıştık. Aç ve balsızdık.
Bir ses, bize çiçeğin öğlen uykusunda olduğunu, uçmayıp sırtüstü yatmamız gerektiğini söyledi.
Uyuyor uyanıyorduk, yavru arılar vızıldıyordu,
Gökle içi çe olduğumuzda yağmur başladı. İyi huyluyduk, ölmedik.
Ne tanrıya ne çiçeğe, ne kendi kurtarıcılığımıza inandık.
Bize şemsiye ve terlik verdiler.
Artık kanatsız ve kovansızdık, her yer yapraklarla dolu, yolumuz da uzundu…
Kayıt Tarihi : 29.2.2016 23:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!