Argus Şiiri - Önder Karaçay

Görmek için yüz gözü olduğuna inanılan mitolojik kahraman argus olmaya gerek yok ki!
Akıl ve yürek gözü kapalı olanların hedef ve yolları aynı iken at izi it izine karıştı.

Mevzi ve menzilleri aynı olanlar besledi birbirlerini!

Geçmişe çengel atanlar iniltileri suymak yerine mırıldanıyor şimdi.

’Gözleri gökyüzü mavisi bir adam kanatları olmayanların üzerinden geçiyor’

Yüzümüz gülüyor diye mutlu sanmayın bizi.
Görmediniz gözlerinizde ki dönen engeli.

Yalnızlığımız içimizde seslendi, tebessüm yüzümüze vurdu ve sonunda söylenemeyenleri de duyduk.

Hayal kırıklıklarımızın kırılacak bir yeri kalmadı!
Acı acı gülüşümüz ondan.

Kıramayacakları bir yalnızlığa çektik kendimizi.
Muhataplarımız mücadelemizin dengi mi?

İçimizde ki yalnızlık beklemeyi seçti
Son durak yalnızlıktı
Tüm yalnızlar bu duraktan geçti

Yara bandı gibiydi zaman, sarıp sarmalama konusunda kararsız kalan.

Yüreği soğudu insanların, kış kendini süresiz erteleyebilir artık!

Bu gidişle topraktan nefes alabilen yaşama oksijen verebilecek ağaç kalmayacak!

Dünya tek mevsime neden geçti?

Nefesimizi kesiyor artık, soluk aldığımızı sandığımız anlar!