Arena Şiiri - İrfan Karapınar

Gökyüzü tane tane boşalmış sanki
Sanki ak düşmüş saçlarına dünyanın
Karlar yağıyor arenanın bağrına

Arena/dünyada aynası insanın
Arena/kalpte sancısı mekanın

Zindan gibi geldi rüyalar üstüme
Kof bir boşlukta çile doğuruyorum
Kâh zirvedeyim/kâh yokoluyorum

Yaşayan bir şarkıyım mısralarda
Yaklaşan bir ben var bakışlarımda
Bir arena ortasında yapayalnız kalmışım
Aynalar/korkunç içimi göstermiyor
Aynalar/karanlıkta cezbeden bir büyü gibi

Gökyüzü tane tane boşalmış sanki
Yıldızlar etek öpmeye eğilmiş
Sahnede galaksi/secdede ay

İkindiden kalma bir rüzgâr perişan
Şimdi sevgiyle okşuyor saçlarımı
Bir benim boş arenada dillenen
Bir benim yağmur altında sırılsıklam
Ağır ağır mehtap yaklaşıyor kaldırımlara
Gönülde yakamozlar/yaklaşan iksir
Duayen kimlikler alkışta şimdi

Aynı tablonun tekerrüründe roller biçilmiş

Yeni bir dünyaya adım atıyorum
Az sonra bir ses uğuldar kulaklarımda
Az sonra kahkahalar zaman ötesinden
Dudaklarıma lirik melodiler yayılır
Gözyaşlarım yine eskisi gibi
Ben yine aynı yolun yolcusu

Arena her zamankinden müptela

Eylül 91