Arefe Şiiri - Urungu Şad

Ölümü hatırlatır bana bu kelime...
~

Şuan yağmakta olan yağmurun akışı
Gibi bu aralar kalbimin atışı…
Bazen çılgın gibi, bazen sükûnetinde.
Kalbim, benim gibi görünse de,
Değil benim elimde! O da
Asi, söz geçmez ona da…
Yağmur ıslatıyorken yeri ve beni,
Kalbim de ağlatıyor gözlerimin bebeğini.
Hem de sanki yeni doğmuşçasına…
Salıveriyor onları, bu yarattığı yasına…
Yağmur yok ediyorken sokaktaki tozları,
Kalbim yüzünden “gözüme kaçtı” lâfları.
Ağlaştığımı bilsem de kabûl edemiyorum.
Neden böyle yapıyorum ki? Bilemiyorum.
Bildiğim, bu aralar bilmek istemediğim…
İstediğimi, bilmek bile istemiyor gibiyim.
Ne yazıyorum ya şuan ben?
“Oğlum, artık kendine gel sen! ”
diyorum.
Biliyorum
… ve seni çok seviyorum Şizofrenim.
Ben, iki muâmma’dan birinin arefesindeyim!