gölerim takılı kalmış bir hüznün ufkuna
içini döker umut denen açlığın avuçlarına.
karabasanlar sarmış daracık zindanımı,
mahpusluk beter acıtıyor canımı.
vakit burada sanki hep gece yarısı,
gün işlemez içeriye kat-a
öyle darki iki parmaklık arası.
son gecemmiş ranzam,
yarına yokmuşum buralarda.
bitecekmiş bu esaretlik belası.
sabaha kurtulacakmışım karanlıklardan.
öyle dedi Cemil gardiyan.
saçlarıma güneş değecekmiş altın sarısı.
söyle be Cemil gardiyan!
peki ya silinecekmi alnımdaki mahpusluk karası.
Kayıt Tarihi : 9.5.2006 12:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!