Ardından Ağladığın

Bugün şehirde gezindim biraz...
Önce balıkçıların öünden geçtim.
Hepsinde aynı, ses aynı çığlık,
Çünkü dert aynı; ekmek parası,
Hallerini sorsan, içler acısı!

Kiatpçılara gittim mesela!
Raflar tozlu, suratlar asık.
Yüzlerden düşen bin parça.
Kötüymüş gidiş!
Yokmuş ki kitap okuyan,
Onlara da sor, onlar da perişan.

Sonra kalabalık caddelerde dolaştım.
İnsanlar gülüyor, ama hangisi mutlu ki?

O sırada bir kız takıldı gözüme...
Sırtında okul çantası,küçük bir kız çocuğu.
Ağlıyordu!
Sessizce, usul usul...
Sormak istedim önce,
Cesaret edemedim.
Bir müddet arkasından yürüdüm.
Hala ağlıyordu!
Sessizce, usul usul...
Dayanamadım sordum:
-N'oldu küçük neden ağlıyorsun?
Başta cevap vermek istemedi,
Hıçkırıklara boğuldu.
Gözyaşları ardı ardına düşmeye başladı.
Zavallı kız kıpkırmızı oldu.
-'Dur! 'dedim. 'Dur! Bari sen ağlama...'
Sildi gözyaşlarını, yüzüme baktı.
Ve anlattı.
Okulda kalemi kaybolmuş, ona ağlarmış meğer,
-'Boşver! ' dedim.'Senin gözyaşların dünyalara değer.
Yine ağlamaklı oldu,
-'Tamam.'dedim.'Benimkini al! '
İstemedi...
Siyah olmalıymış rengi...
Elinden tuttum, bir kitapçıya gittik beraber.
-'Al.'dedim.'Bu kalemin...Siyah! '
Boynuma atıldı birden,
Sayamadım, kaç kez öptü yanaklarımdan.
Teşekkür etti, bir çırpıda savuşuverdi yanımdan.
Hoplaya zıplaya aştı kaldırımları,
Baktım ama yetişemedim ardından.

Biraz düşündüm de...
-'Çocuk olacaksın! 'dedim kendi kendime.
Ayağın 35'i geçmeyecek.
Boyun 1.25'i,
Yaşın en fazla 15'i...

Ağladığın şeyler;
Ya kalemin olacak kaybolan,
Ya da belki defterin bir sayfası kıvrılan...!