Ardından Şiiri - Enver Levent

ay saklanırken bir bulut tümseğinde
cüceler doğarken çınlayan tepelerde dizleri bükük
havanın aklığı yeni ıslanmıştı
gün silkinip henüz kurtulmuşken akşam ışığından

o doğduğu günün öncesi şafakta gitti
sindi anadan doğma karanlıklara
harcayan ömürden alıp bir çukura sürdüler
pekleşti toprakla kayan yıldızlar gibi sessiz

aşınmış karanlıkta başka bir kalabalığa doğru yürüdü
yabancı dilde bir makam oldu sûr borusunda
çaresiz ve üzgün son bakışlar ışıksız
kar havasıyla titreşen yıldızlar gibi buğulu bir hüzünle

durduk yerde neredeydin diye sordu zaman
nereden bileyim
sadece yitirdiklerimi bilirim yalnızlığımdan
ve unutulmuşluğun ıssızlığını yankı yamaçlarında