Ardından Şiiri - Görkem Tabak

Girdiğinde güller açan kalbim,
Yokluğunda hıçkıra hıçkıra ağlıyor.
Oysa ne büyük savaşlar vermiştik aşkımız uğruna..
Ne büyük Ne imkansız zaferler kazanmıştık..

Ama en büyük imkansız sen oldun şimdi..
Ve ben artık hiçbir savaşı kazanamıyorum.
Savaşlarda kazandığımız ganimetleri,
Tek başıma ödüyorum şimdi..

Çok şey öğrettin bana..
Kalbime ilk girdiğin gün, kimsenin unutulmaz olmadığını öğrettin.
Kalbimden çıktığın gün, seni asla unutamayacağımı öğrendim…

Seni tanıyana dek beklide insanlara gösterebileceğim tek doğrum bile yoktu.
Gurur kaynağım oldun. İşte bu benim doğrum diye haykırıyordum insanlara seni.
Ömrümün sonuna kadar da tek doğrum kalacaksın..

Çok Büyüktü aşkımız. ne engeller aşmıştık..
Gerçeğin yüzüne baka baka gülümsüyorduk acılara.
Korkmuyorduk.. Ellerimiz birlikteyken dünyayı dize getirecek kadar güçlüydük.
Yokluğunda karıncalar bile ezip geçiyor..

Kalbim çok ağrıyor..
Ve hiçbir ağrı kesici, yüzündeki o tebessümle dudaklarıma kondurduğun o minik öpücüğün etkisini göstermiyor..
Hiçbir kadın hiçbir erkeği ve hiçbir erkek hiçbir kadını bu biçim sevmemişti. Emindik…
Ama bir şeyi hep unutuyorduk. Zaman..

Yanında bir gün cennette bir ömür diyordum sana..
Şimdi sensiz bir dakika cehennemde sonsuzluk..
Her gün ayrı yanıyorum. Yaşayıp ta kaybettiklerime..
Her gün ayrı suçluyor kalbim beni..

O bile sevmiyor artık beni.
Onun bile varlığını hissedemiyorum.
Seni o kadar sevmiş ki,
Beni bırakıp seninle gitti.

Ellerim beni sevmiyor artık.
Tuttukları hiçbir şey ellerinin yerini tutmuyormuş..
Ayaklarım gitmiyor artık.
Onlarda bıraktılar beni.
Hiçbir şey sana koşmak kadar keyifli değilmiş..

Bir ruhum var benimle gezen,
Onu da tek gören sen…