Ardında İstanbul Kaldı... Şiiri - Duran Çam

Ayrılıklarda insan üşür derler,
Soğuk dört duvar,
Hüzün çöker ya avluda volta'da,
Kangren duygular beslersin hani,
Hani yürekli şairlerin dert yandığı,
Koyu gri kaplamış akşamları,
Ve sen diye başlayan türküler,
Notalarda parmaklar,
Çamlıca'dan küfür eden aşıklar,
Kız kulesinde rüzgar çarpan sevgili,
Lodosta gemi,
Ardından ben....

Alkolik akşamlardan çıktım,
Üşür bu zamanlarda sevdalılar,
Kasımda Aşk,
Eylülde hüzün,
Zulamda sen varsın...

Beşiktaş iskelesinde Çarşı,
Eylemdeyim anlayacağın,
Termos elimde,
Bir elimde direniş,
Yüreğimde Ağustos sıcaklığı,
Bilsen nasıl özlemişim seni...

Üzülme Öyle...
Veryansın etme..
Duvarlar üstüne gelse de,
At çendiği, kazı bildiğin kadar,
Sevdamız desen bir ömür,
Koskoca yürekleri koymuşuz ardımızda,
Ardımızda İstanbul,
Sense martılara atılan simit kadar,
Bende yazsan bitmez aşk konulu anılar,

Üzülme öyle,
Üzülme,
Değmez, kar etmez,
Sonuçta pek değişmez... Üzülme...

Ardımızda İstanbul gibi hüzün,
Bir bir düştükçe sonbaharda yaprak,
Her birinde başka bir anı,
Ve, sen gökyüzü gibi kapalı,
Memleketim gibi tutsak,
Kalksam savaşacağımda,
Kılıç çekmeye yüreğim varmıyor,
Üşüyorum....

Dönme geriye...
Çıkıp gitmişken bu sevdaya...
Dönme...
Kalsın İstanbul'da ardımızda hüzün,
Dönme...
Ardımızda yürekli bir sevda ile;
Aşkımızı yazarız da bu şehre...
Boş ver,
Anısıda yeter...