Ardına Bakmadan Şiiri - Esma Özdemir

gidiyorum...
ardına bakmadan!
gidişlerim, kendimle sınırlı
kendiyle insan!

gidiyorum...
puslu sokaklarda, bir ıslık kadar yalnız çığlıklarım!
köşe başlarında, karanlık yüzlü yavru kediler;
ayakları ıslak, tüyleri yaş-yağmur içinde
gözleri ışıldıyor açlıktan;
terkedilmişler!

kurban bayramı yaklaşıyor;
dışarıda, amansız bir yağmur yağıyor!
sokaklara atılmış yalnız birkaç yürek
ve, zavallı kediler;
gözleri kan ağlıyor...!

dışarıda, sessiz sedasız bir kar yağıyor...
kış, beyaz tüyleriyle sinsice sokaklara dökülüyor...
hayvanlar ulumada!
hayvanlar, ayazda nasibini bekliyor;
hayvanlar, aç!
sokaklara atılan yalnız, kedi ve yürekler...
yüzüne bile bakmıyor itler!
itler, leş bekliyor!

kurban bayramı yaklaşıyor;
sokaklar; sefalet içinde, sarılmış
caddeler, açlıktan ölüyor!
aydınlık; bir lambadan ibaret!
kedi patilerinde pıt pıt
yalnızlık, kol geziyor!

kurban bayramı yaklaşıyor;
sokaklara atılmış birsürü kelle, paça ve yalınayaklar...
hayvanlar köşe başlarında aç bekliyor;
bakalım, kim kimin kısmetini yiyecek
kim, ne götürecek?
bak, bir yavru daha boğazlandı
annesi nerede acep?
dili ağzında kaldı, yazık!
gözlerinde yaş…
caddeler kan ağlıyor!

biliyorum, sokaklar yalnızlık dolu...
gidiyorum, tutulmuş köşe başlarında
akşam…
yollar, çıkmazlarda bitiyor
caddeler, kan içinde; ölüm kokuyor…

biliyorum, hayat
en az, sizin kadar tehlikeli;
sizin kadar güvenilir -en çok-
gidiyorum, yalnız sokaklarda
korku ve cesaret toplayarak gözlerime…

varsın, yağsın delice yağmurlar başıma;
kirpiklerimden öte!
kış, saçlarıma bere…
ardına bakmadan gidiyorum;
adresim, sevgi üstüne…

bu kış çok çetin geçecek!