Ardımda Adımladığım Arnavut Kaldırımları ...

Belki de bu son canan kaybımdır,
Veyahut vaziyet-i ahvaldir kim bilir.
Sadeydi sadece;
Bütün cümlelerden hallice,yalnızlıktan kötü
Ne zaman son hayal etsem;
Ki mutluydu her bir satır,
Elimde kalan boş kümelerdi matematiksel çaresizliğim içerisinde.
Belki de bu son canan kaybımdır,
Veyahut vaziyetimden kimlik beyanı
Arnavut kaldırımlardan hatıralarıma hatırı sayılır izler bırakan güzelden yalnızlık zamansızlıkları
Şimdilik arz-ı endam eylemekte.
Belki de bu son can kaybından zat-ı muhtemele geçiş sağlar
süregelen mutsuzluk kalıntıları,
Artık şarkı dinlemek değildir niyetim,
Onun şarkısını söylemekse mazide
Ben ne zaman o caddeyi görsem
Ya da o cadde görse beni
Yine de ardımda bırakamam kimliksel çalkantıları
Çünkü yaşamak o gözlerde güzeldi
Tüm çünkülerin toplamı hayat
Ve hayat hep hüsranla biten şarkıların aklımda kalan ezgilerinde gizli.
Belki de bu son canan kaybımdı,
Nefessizlik yanı başımda
Cümlelerin sonuna üç nokta koyar hayat,
Nokta konulan cümleler başka baharlarda
Ve aynı beyaz elbise kırmızı rengin pençesinde
Arnavut kaldırımların yürüyüş adımlayan adamı olmak var şimdi,
Kaybetmek,
Kaybın sonundaki ağlamak,
Elbise,
Beyaz, kırmızı vesaire...

6 ŞUBAT 2017
DOĞUBAYAZIT/AĞRI