Ardım Sıra Şiiri - Kaan Ali Kolcuoğlu

Ardım sıra bir bırakabilsem
Bir, bırak, lütfen
Bir kez, bir kere
Örneğin şöyle püfür püfür bir rüzgara kendimi
Ne bileyim bir ağaç gölgesi
Belki bir göl kenarı
Soksam ayaklarımı kenarından
Hafiften bir ürperti ensemde
Güneşin batışına yürüsem.

Bir yol üstü lokantasında kahvaltı
Bir benzinlikte ihtiyaç molası
Melemen kokularıyla
Yazsam, çizsem.

Bir kedi sevsem mesela ayağı kırılmamış.
Su versem
Mesela dilenci görmesem şaşa kalsam
Şaşırsam!

Rengarenk evler binalar çizsem
Dokunsam onlara, ağlasam.

Mutluluk düşü kursam dün gibi, yarın için.

Hayıflanmasam yaşlandığıma
Mesela takmasam saçlarıma dökülüyorlar diye.
Acıkmasam, aldırmasam açlığıma
Açlara üzülmesem, aç olmasa…
Açlık!

Ölüm olmasa vurulmasa zaman
İnsan, hayvan
Acımasam, acınmasam.

Yürüsem yol boyu çıplak ayak
Kuma değse toprağa bassa
Diken batsa belki bir çakıl taşı
Demişlikler olmasa
Denmişlik!

Yaşasa hayat bulsa, verse
Bağışlasa
Vicdanı; canı, kanı, eti olsa!
At, avrat, silah
Onur, gurur, yemin olsa.

Para olmasa mesela
Parasızlıkta
Paha rafa kalksa.

Eder saygı ve sevgi olsa!
Namı yürüse
Koşsa dağ bayır soluk soluğa pişmansız
Pişman olmasa mesela
Pişman!
Geriye dönüp bakmasa
Baksa da aldırmasa
Ama arkada?

Bir uçurtma uçsa
Mavi göğe karışsa, bulut olsa
Yağmur olsa yağsa
Bir yapraktan içsem kana kana
Saçlarıma rüzgâr deyse
Güneş vursa
Balçıkla sıvasam yaramı.

Ardım sıra bir bırakabilsem
Bir bırakabilsem
Yüküm ağır.
Yüzümün çizgileri acının ta kendisi
Mutluluk düşü kurmasam
Mutlu olsam!