Ardılı çok Şiiri - Zafer Zengin Etnika

akşam üzeri
mide boşken gülmeyen çocuk
kapı çalıyor
rengi süzülmüş elleriyle

saçlara zamk olmuş ter
düşüne her damla

kadın eli anne tadı gibi
tutunuyor damağa
biri sahip çıkmalı çocuğa

| yarılmış damak..esmer ısırıyor herşeyi..tuzu ter yemeğin..genzi yakan su..acı ve öyküsüz |

şimdi habersizdir
metalin şah duruşunda
ölümün gelişi
ince ayarında ardılı çok
tek tek takılıyor kanca
sırayla
kaçanla
kurtulanla
ve sarı saçlıyla

habersiz ağlıyor
kaçıyor
kapı pul gibi yapışıyor dudağa
şimdi işte
kilitler sökülmeli
diller çekilmeli
bahçe düzenlenmeli

devrim çıkıyor
otuz yıla sığan gülüşle
ve değirmen sancılı sesini
rüzgara yakalatıyor
gün sus
resim saklan

| eski resimler.. siyah beyaz |

böyle kalsın
kılıç çeliğe küsmüşken
barış imzalansın

ve sen hayın
su içerken
gülü kesmeseydin
devrim nasıl gelir görecektin
pisliğin gölgesisin
mevsimler gözlerini affetsin

| tanrı susar orda..önce ben |

doğma ki
peygamberler gelmesin
g i d i n
ö l ü n
adını yazın
gerekmezlerin nesi varsa
çaputlara sarıp defnedin
duanız sulara kalsın
sel bassın içini
çamurdan kokmayın

| kör kütük şeytanın çocukları |

sizide vuracağız
geri alacağız
çaldığınız ışığımızı
ışık silahtır bize
sürülür kör göze
yeri gelince

12 Ağustos 2004