Ardıç Yüklü Kuşlar Şiiri - Sıtkı Özkaya

toprağı eşeleyen çocuk
dağ başlarında ölüyorum
yıldırım çekti bedenim
kaç kez vuruldum sırtımdan
hâlâ yüreğimi yokluyor ellerim

uçurum ağzıyla esiyor rüzgar
bir kavkı çaresizliğinde dağlarım
ihanetinde “hes” yazarken zamanın
cam kırıkları kusuyor dereler
kuşların dudaklarında ölüyor gelecek
Alara’da boğuyor sesimi ellerin

oysa
Ardıç yüklü kuşlar uçardı üzerimizden
değirmen döndüren
kirmen çeviren kadınlardı analarımız
babalar harman savurur
çiçekler dua gibi açardı dağlarımızda
üstümüze üstümüze yağardı yıldızlar
sürülmüş toprak kokardı mintanımız

ve şimdi
sessizliğin sığınaklarında
yavaş yavaş alıştırılıyoruz
gülüşünü yitirmiş kuşların ölüşüne

gamzesine serçe tutunan çocuk
düş tutan gecelerde
güneşi arıyor içindeki kardelen
yüklenip turna kokan hikayeleri
karanlığın koluna girip
nasıl geçeceksin
gece yarısı geçilen köylerden

unutma an gelir sesine ağıt besteler sular

29 Haziran 2021
Sıtkı Özkaya