Ardıç Ağacı Şiiri - Muzaffer Köndel

Sen de benim gibi yalnız mı kaldın,
Issız dağ başında ardıç ağacı?
Yorgun dallarını dört yana saldın,
Alnımda yazısın ardıç ağacı.

Ben gibi sevdiğin eller mi aldı?
Batan gün ömrünü bir bir mi çaldı?
Gidip de dönmeyen o mah cemaldı,
Yolların izisin ardıç ağacı.

Mehtapta dönerdin yüzünü aya,
Kara bahtım gibi kaldın mı yaya?
Şimdi arkadaşın çıplak bir kaya,
Ömrümün güzüsün ardıç ağacı.

Maziyi andıkça çekerim ahı,
Getir akşamları, götür sabahı,
Yandı yüreğimin damarı şahı,
Kalbimde sızısın ardıç ağacı.

Ah çektikçe dağı, taşı erittin,
Şu tozlu yollarda beni yürüttün,
Çöl sıcaklarında tenim çürüttün,
Damağım tuzusun ardıç ağacı.

Yamaçtan dökülen kara taşları,
Nası unuturum o bakışları?
Kesik budağından akan yaşları,
Bağrımın közüsün ardıç ağacı.