Ardıç Ağacı Şiiri - Mustafa Ayvalı

Ardıç Ağacı

Çıplak dağlarda bir ardıç ormanında
Toprağın yüreği her tohum gibi,
Bir ağacın omzunda
Yankılanıyor çığlıkları ardıçkuşunun.

Gösterişsiz dağlarda kayalara tutunmuş
Ardıç ağacı gibi kaviyken ömrüm
Elinde balta, sırtında ip
Kök salmış umutlarımı deviriyor,
Yükleniyor sırtına bir insan.

Mengeneden rendeye
Yonga yonga, kıymık kıymık
Parçalanıyor, devriliyor gövdem,
Suçiçeğinden oyulmuş yüzüm gibi
Oylum oylum gönlüme.

Şimdi rüzgârlar:
Kiminde bir anne şefkatinde
Okşarken yanaklarımı,
En çok da kumdan dalgalara dövdürüyor
Gecenin en umulmadık vaktinde
Siyaha dargın şakaklarımı.

Bugünlerde her özlem;
Medine fukarası dilenciliğinde
En sefil, en cılız günlerini yaşıyor.
Toprak örtmüş gölgemi.
Ufkun kızıl zindanlarında boğuluyor
Her düşüm alabora.
Düştendi zaten her gemi.

Ey insan!
Oysaki
Keyfini bozduğun dünyada
En küçük fısıltın bile
Savaş gümbürtülerini bastırır.
Her duruşun bir ağaç gibi asil,
Ki, her sözün
Göklerde yitmeyen en güzel sestir.

Ah Ardıç ağacı!
Savaş baltaları çekilmişken
Gönül hicrandan yama tutar mı?
Acaba bu ıstırabın, bu ah’ın
Bir de sonu var mı?

Mustafa Ayvalı