Jandarma bilmez izimi, dağ başında yaşarım ben.
Umut yeşermez bende hızla — ama köküm kararlıdır.
Nem istemem, gürül gürül su değil, sabırla büyürüm.
İçimde rüzgârdan başka sır taşıyan olmaz.
Pul pul kabuklarımda halk efsaneleri birikir.
Erkekliğim, dişiliğim bir bedendedir çoğu zaman;
Rüzgârla tozlaşırım, sessiz çoğalırım.
Uğur sayarlar beni — tütsüm duman değil duadır.
Suskun dururum, dağ başında sabrın ağacıyım ben.
İsmetullah SevgiliKayıt Tarihi : 6.5.2025 09:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir, Türkiye’nin taşlık, kurak ve yüksek bölgelerinde yetişen ardıç ağacının (Juniperus spp.) doğal özelliklerinden yola çıkarak yazılmıştır. Her dize, Latince adının harfleriyle başlar ve ardıcın güçlü doğasını hem öğretici hem şiirsel biçimde anlatır. Ardıç, zorlu ortamlarda bile tutunan, çok yavaş ama kararlı büyüyen bir ağaçtır. Halk kültüründe kötülükleri uzaklaştıran bir varlık olarak görülür; dalları tütsü olarak yakılır, gölgesi kutsal kabul edilir. Şiir, ardıcın yalnızlığını, sessizliğini ve zamanla kurduğu dostluğu dile getirir. O, doğada görünmez gibi dursa da, varlığıyla bir dağın hafızası gibidir.
