ve işte İstanbul mavisi ile boğaz serili önüne
kulağında bir ses cümbüşü
martı mı desem, deniz mi yoksa insanlar mı
düşünme bunları hiç sen
yalnızca ver elini bana
kaybolalım vapur sesleri arasında
kıyılarda yürüyorum
ellerim titremekte
orada, bir bilinmezlikte
sana değilde
sanki kendime
tüm bu sitemler lodos ile
yürüyorum sadece
bir liman bulmak değil niyetim
aksi gibi derler ya hani
öylesi bir zerzeniş benimki
ne çığlıklarımı duyan bir yürek arıyorum
ne de sesimi duyurmaya gayret bir haldeyim
unutulmak mı en acısı yoksa
unutmak mı her hatırayı
sonbaharın savurduğu
bir kuru yaprak olsam daha iyi
bir kuru esinti yahut
bazı vakit gelsem akla
bir ruhsuzluk üzerimde ikindi vakti
umursamaz olmuşum sanki
boğulurken beni kıskacına alan ihtimallerin
yarınlarıma bir söz misali kulaklarda
hatta yüreklerde çınlanan o yakarışı
sessiz ölümleri geçir aklından
kimi bir çift söz yâr dilinden
"sevmiyorum artık" işte
kimi sefaletten belki de
tak etmiş canına çıkmaz sesi
soğuktan mıdır gururdan mı
insanlar vardır
telaş içinde yitirirler ömürlerini
kimi almaz selamını
ve belki de okşamaz bir kedinin başını
anlayamazsın
insanlar vardır
sarkmış bir bir umutların gölgesine
yahut kaçamak cevapların ardına
sanki kış vakti okul yolunda açan güneşin
ılıklığı vurmuş sırtıma
karalar bağlamışsın her nefesin ardına
ve sen, sen yine benim düşümde
bir bilsen saçlarını her savuruşunda
içimde kopardığın o fırtınaları
ve baktığında her seferinde
o gökyüzü gibi uçsuz yahut
toprak gibi vakur gözlerin ile bana
zaman işlemez oluyor ruhuma
özlüyorum
en çokta akrep ve yelkovanın peşi sıra kaçışının manasız olduğu
zamanın yalnız karanlık ve aydınlıktan ibaret olduğu
dünyanın top oynadığım sokaktan
bisiklet sürdüğüm mahalleden
çokta büyük olmadığı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!