Ardahan Şiiri - Osman Bulut

İnsanı da biraz sızlatmış çok mu,
“Güneş’i üşütüp” donduran şehir.
Baharı daha da özletmiş çok mu,
Kışları uzatıp sündüren şehir

Yetmiyor demek ki Güneş’in feri (!)
Beyhude suçlama gel atmosferi.
Ocağı, sobayı, kaloriferi
Ancak yaz gelince söndüren şehir

Yer yemez o meşhur karı, ayazı
Hazırdır sofraya Ardahan kazı.
Sadece bir kaşık tattırır yazı,
Biraz da bahara bandıran şehir

Soğuk diye ne kurt, ne bir kuş kaçar,
İnsan da terk etmez kalmazsa nâçar.
Güze her yıl biraz daha yer açar,
Takvimi şaşırtıp kandıran şehir

Öyle az buz soğuk değildir Göle,
Bir de meşhur kaşarını tat hele.
Çıldır’mış sanırlar donmuş bir göle,
Buzu kırıp ağı indiren şehir

Keldağ, Kısır, Kabak, Akbaba Dağı
Posof’ta görürsün az buçuk bağı.
Hanak’ta; et, peynir, süt, tereyağı,
Buyur; açlığını dindiren şehir.

Japonya’da “Damal Bebeği” ile,
Ödül alır bu el emeği ile.
Yaylalarda bin bir çiçeği ile,
Aşık gönülleri yandıran şehir.

Unutamaz geçmişini, özünü
Hürriyete Türk"le açar gözünü.
Yirmi Üç Şubat'ta tekrar yüzünü,
Bu aziz millete döndüren şehir.

Ardahan’ın, Kars’ın Fatih’i; Deli
Deselerde halkın gözünde velî.
Halit Karsıalan Paşa misalî,
“Kükreyen bir seli” andıran şehir

Zaferle taçlanır bu mücadele.
Ordu şehre girer Osman Bey ile.
Kürt, Türk, Terekeme verip el ele,
Düşmanı yıldırıp sindiren şehir

Güçlü, atak, Ardahan’ın yiğidi,
Bin Dokuz Yüz Yirmi Bir’dir şahidi.
Bence düşman mertek sandı ciriti,
Ustaymış onları yendiren şehir.

Dolaşmışlar dağı, taşı, ovayı
Türkü doldurmuşlar derin kovayı.
Aşık Şenlik, Şeref Taşlıova’yı,
Sevgiye, övgüye kandıran şehir.

Nuray Ablasını unutsa bu gün,
O menekşe gözler olmaz mı üzgün.
Hatırından çıkarması ne mümkün,
Ruhuna Fatiha gönderen şehir.

Bir pist için; imkan da var, arsa da,
Belki de bir plan durur masada.
İnsanları uçağa olmasa da,
Bir atlı kızağa bindiren şehir.

Bulut der ki; Kars’tan kim bir pay ala,
Başardı Ardahan, Iğdır pekala.
Yeniden il hakkı veren Özal’a
Tam Yetmiş Beş buse konduran şehir.