Arda Kalan Şiiri - Erol Kanoğlu

Sevmiştim seni,
Seviyorum da halen daha.
Elimde kalan
Boş bir kadeh
Uçuk günlerin anısına…
Cehenneme açılan bir pencere
Ötesi yok… bitti…
İnkar etmek çare mi,
Anlamlandırmak şimdi
En anlamsız kabusları?
Bir kerede uçup bu yerlerden
Bir kerede yaşamak yaşanmamış geceleri
Mümkün mü?

Baharları bekleye dur sen
Belki döner,
Belki günün birinde yine
Çekersin içine
O sen, o aşk kokan havayı diye
Beklemek…

Yalanmış meğer her şey
Ve hayatın mantığına yenik düşen aşkımın
Ancak bir düş kadar gerçekliği varmış.

Utanmam ama.
Seviyorum
Halen daha seni.
Zamansızdı
Biliyorsun sen de
En az benim kadar.
Ve biliyorsun
Ne çok yaşadım bu kabusu ben.
Sen açmayacak bir çiçek için
Bel bağlamadın hayata.
Haklıydın

Ben hata ettim!
Biliyorum, üzgünüm.
Yıldızlarca özür diliyorum senden
İnsanım ama ben de
Herkes gibi…
Çocuk kadar bile cesur olamadım,
Affet…
Sevdim ama gerçekten
Gerçekten erkekçesine.

Gittin yine de
Bir ölünün bir evden çıkışı gibi
Çıktın yüreğimin kapısından
Bir cenaze günüydü
Gittiğin gün.
Bir daha dönmeyecektin
Biliyordum…
Yine de gitme diyemiyordum.

Bir masumun hıçkırıkları gibi
Düğümlendi sesim boğazıma…
Darağacındaki mahkum gibi.
Yaşayacak ne çok şey vardı oysa.

Bağırmak istedim…
Gitme diye sustum
Sustum çığlık çığlığa
Sesim yüreğimi,
İçimi parçaladı
Her zerresiyle.

Farkı yoktu gittiğin günün
Bir ölüm gününden…
Farkı yoktu
Kulaklarımda ağıtların uğultusu
Bir kefen gibi giyinip gelinliği
Bir ölünün gidişi gibi
Kayıp gittin ellerimin üzerinden..
Ağlayamadım…
Bir hıçkırık gibi düğümlendi
Boğazıma sözlerim….
Sözümü diyemedim.
Gitme diyemedim.
Gittin.

Özledim seni
Özledim desem ne fayda artık
Kadınımsın desem
Tanrımın emanetisin desem
Benimsin desem…

Gerçekten
Erkekçe
Seviyorum seni
Desem…
Yüzüm yok ki tanrıma
Emanetine sahip olamadım.

Anla!
Ne olur yalvarıyorum.
İki mezar kazıcı mezarımı kazarlar
Musallada helallik bile istemeden
Gömerler sevenleri…
Bir sabah vakti.
Soğuk…
Üşüyordum.
Korkuyordum.
İnsanım işte ben de…
Seviyorum seni erkekçe
Ama bir çocuk kadar cesur olamadım.

Sustum.
Yüreğimi parçaladı suskunluğum.
Ve şimdi ben, kabrini arayan bir ölüyüm
Yaşayan bedenimle…


Konya,1994