Arda Kalan 2 Şiiri - Erol Kanoğlu

Yorgun bir kardı yağan
Suskundu yürek
Giden sevgilinin ardından
Öylece bakakaldı.

Ve yürek kadar suskundu şehir.

Kar bütün vedaları örtüyordu
Kanayan elleri bile kardan
Artık görünmüyordu.
Susmuştu hayat

Dünyanın sessizliğini bozan
Düşen kar taneleri ile
Bir kuşun ayak sesleri.

Korktu önce yalnızlığından.
Yutkundu sonra.
Gecelerden güneşi,
Sabahlardan yıldızları çalmıştı,
Mutlu olmalıydı oysa,
Cebindeydi çünkü hepsi.

Gece olmadığına da emindi.
Ama biliyordu
Gözlerinin sızısından, yıllardır
Sabah olmadığını.

Bir kayanın
Altında unutmuştu düşünü
Ve yıllar önce bir yerlerde
Düşürmüştü gülüşünü.
Sırf bu yüzden bir an
Gülmek istedi gülemedi

Başını koyduğu taş kadar
Sertti elleri, yüzü, cildi,
Bu soğuk beyaz tende
Yok olayım dedi kendi kendine

Kalmak istedi ama kalamadı.
Yarın diye bir şey var mıydı?

Küçücük yüreğiyle kuş,
Uçtu, gitti…
Kar geceyi örtüyordu
Kar şehri susturuyordu
Bir kanat çırpışı kadar uzağa
O da gitse ne olurdu?
Gitmek istedi ama gidemedi.

Durdu.

Aklında bin bir düşünce
Düşündüğünden de korktu
Dilinin ucunda kelimeler
Söylese ne olurdu?
Söylemek istedi ama söyleyemedi,
Birden sustu.

Gülmeliydi,
Gitmeliydi,
Yaşamalıydı,
Umutlanmalıydı,
Sevmeliydi,
Söylemeliydi…

Kar elbet bir gün eriyecekti
Ama karı da özleyecekti.

Neyse ne dedi sonra,
Tek tek sayıp
Kar tanelerini de ceplerine sakladı
Yürüdü ve bir daha arkasına bile bakmadı.

Bugün artık yarın mıydı?
Yoksa yarın artık bugün mü?
Fark etmezdi…
Gitti…
Hayat dondu kaldı….

Sivas,1995