Arayışa Üvey Bakış... Aramanın Anlamına ...

Bilememenin, akıl erdirememenin kucağına düşünce akıl, ne kalır insana?
Ne kalmalıdır aslında yolu yarıda bırakmaktan başka?
Şüpheler, sorgular içinde yaşamanın anlamı nedir ki cevabını bulamadıktan sonra?
Aramanın kutsanması neden bu kadar da önemsizdir, bulmanın yanında?

İroni dolu serpilmelerle büyüyen insanoğlu,
cevap aramalı hayatın anlamına, diye düşündü son adımı en başta atan…
Son adımı en baştan atan, düşünceliydi.
Önünde uçsuz bucaksız gibi duran rüyalar ülkesine süzdürdü aklını,
kuzuları gözleyen kartal gözleri gibi.
Umutsuzluktan çok umut tacirliği algıladı
kılcal damarlarının en son noktasına kadar…
Ve algı dağlarının eteklerinde solmuş karartılar geçti iki adım öteden. Çürümüşlüğün tasviri diye düşündü bir an hayat için karar veren.
Ve hayat için karar veren savaşmaktan kaçmayacaktı.
Kaçmamalıydı.

Uyanmalıydı yeni bir güne doğru ve yelken almalıydı yeni ufuklara.
Aklını şahit tuttu, yeminlerin üstüne.
Yenilmekten değil savaşamamaktan korkan komutan edasıyla
seslendi yüreğine.
“Bu zafer doğduklarında şanslı doğanların değil,
şanslı doğmasalar bile asil kalabilenlerin zaferi olacaktır.”
Yürümeli artık özgür ozanlarla beraber umut tacirlerinin üzerine.
İlk adım için karar verdi korkmadan yürüyen…
Korkmadan yürüyen cesurdu
sıra dağlar gibi duran köhnemiş zihniyete bakarken…

Aklında tek bir şarkı nakaratı olmayan…

“Ölümü göze alan yaşamasını da bilir” ıslık seslerine karışan…

Cebinde az önce karaladığı ufak nota dokundu gözleri.
Heyecan tekrar parıldadı gözbebeklerinde.

“Anlam ver hayata, başkaları gibi bulmayı unut, aramaya başla.
Hayat senin ona kattığın kadardır.
Durma!
Daha fazlasını hak ediyor hayatın.
Ve insanlar, insanlar bundan daha fazlasına layık.
Anlat onlara ki aramanın anlamı olsun”

“Zafer çok da uzak olmasa gerek” diye mırıldandı…