Arayış Şiiri - Zafer Başkaya

Çocukluğuma dair bir özür borcu vardı hayatın ve gençliğimin ceplerinden büyük bir bedelin ödeyemediği borcu vardı boynunda. Hayatım; hayatıma dair bir çok kişinin kırgınlıklarına ev sahibiydi. Ben bir başıma sessiz sedasız herkesi affetmiştim bir köşede. Her affedişim neden hep kendime dairdi. En çokta kendime yaptığım bu haksızlık hırpalıyor beni. Yüreğimi göz ardı edip, yine de körü körüne yaralarını saracak başka yürekler aradığımdan gücüm çekiliyor bedenimden. Bir kez bile kendi yaralarıma üflemedim. Bir üflesem ıslık çalmayı öğrenecek, belki de ıslığıma düşen bir çok yürekle ayağa kalkacaktı kendi boranıma yenik düşen dallarım. Hala başka baharların çiçeklerinin koruyucusu gibiyim. Çok fırtınaya sırtımı dönüp, kollarımı korumak için açtım yabancı baharların adını bilmediğim bahçelerine. Kar fırtınasında uykuya dalmak gibi naif ve huzur veren bir iç geçmesi gibiydi arkam döndüğümde ki tanımadığım yüzlerde ki tebessümler. İçim bi nebze daha geçse kapanacaktır dünya kapısı, son sayfasına o son cümle yazılıp kapanacaktı işte adı koyulamamış kitap. Kahramanı hiç bilinmeyen ancak okuyan herkezin empatilerine bir silah dayayıp, ön yargılarını gün yüzüne çıkartacaktı satırları. Her cümle doğru yazılıp tersten okunacak, her cümle okunduğunda bir noktadan ziyade noktaların yerine acıma söylemleri ile sonlanacaktı. Son soluğuma dek anlatmaya çalıştığım bir romanda; hiç kimseyle karşılıklı soluklanamadan, aynı soluğu paylaşamadan hızlı adımlarla sona yaklaşacaktım. Biliyordum.
Elbette kapanacaktı bir süre sonra romanın kapağı. Son sayfa okunacak, kelimelerin arasından kurtulan her göz hayatta ki değerlerini arar olacaktı. Denk gelinen her kaybedişlik, her vazgeçmişlik bana benzetilecek; “ demek ki “ diye başlanılan her bir varsayım cümlesi dua niteliğinde dökülecekti dudaklardan. Bu kadar zor muydu anlaşılmak. Bu kadar görünemez miydi kendimi sarmaladığım ifade cümleleri. Sahi o kadar da kuvvetli bir şekilde kaleme alınmış gizli öznesi miydim hikayemin. Çok mu bencildim dostluk kavramının bende ki anlamında. Literatürde yer almamış kelimelerle bu kavramı tanımlayıp, sırf bu yüzden mi okumaya can attığım dostlarımın satırlarında ona bir türlü denk gelemedim. Yakılan her sigara; “ Ateşe körükle gitmek “ deyiminin bir karşılığı oldu bende. Sessiz sedasız içimde ne yangılar tutuştu da kimseye tek bir söz etmeden sıgara yakabildim sadece.