Tüyü bitmemiş nü yalnızlıklarda oluşur en derin fikir.
Hiç olmamışlıktır ilk var olan.
Zıt’lıktır hiçlik, yokluk içinde varlık.
Varlık içinde yokluk,
çoğunluk içinde tek’lik.
Gecenin en zifiri karanlığında bir avuç aydınlık.
Bir tutam olmamışlıktır.
Yalnızlığa serpilmiş umut tohumları.
Ölüme filizlenmiş ömürlerin;
kökleri kırılmaya kodlanmış yaşamları!
Bencilliğin genlerinde doğum sancısıdır sevgi yanılsamaları.
Kör cahil ruhlar,
gereksiz arzulanan tenler,
sanal temas içinde reel sevişmeler.
Kurgulanmamış roller,
kurgulanmış cümlelerde
kavramlar da aranır hiç yaratılmamış müphem umutlar.
Sefil vuslat tahayyülleri gölgesi altında gizli şehvet tutkusu.
Oysa, biz yarattık o kutsal hiçlikte var olanı,olmuşu ve olacağı.
Anlam; tecavüze uğramış idam mahkumu modern rahipler hükümranlığında.
Bilmeliydik herşeyin ilk insanın hayali olduğunu.
En derin kurguyu hayal ile başlattı insan.
Zira kendisi de başlı başına kurguydu.
Her birimiz uygarlık denen ilk günahın ceniniydik.
Doğmadan çok önce belli olan tek şey yine ölecek olmamız idi.
Artık hiç bir tanrı bizi yaratamaz,
Yok oluşun derin uçurumunda yaşam! Sürdük.
Hiçlik içinde hiçliğe ağır ağır yol aldık,
bizi asıl var eden kutsallık aslında yok edecek olandır...
Peki neydi ilk olan ?
17/09/18
Kayıt Tarihi : 14.6.2019 02:43:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!