Arayış Şiiri - Gökçe Sam

İnsanlar neden arar,
Sorgulamak, cezalandırmak adına.
Arayışlardan sıyrılmak gerek,
Reddedilmek pahasına da olsa.
Adil gerekçeler kayboldu,
Karanlığın kovalayışıyla.
Köşe bucak kaçtı gerçekler,
Ölüm hızıyla, güneş sıcağıyla.

Mutlu olmak için nedenler kayboldu
Boşlukları aciz kelimeler doldurdu
Barışın sessizliği son buldu,
Ortaya saçıldı tüm çıkarlar.
Bu sefer gün doğmaz oldu.
Güneş kaçtı, yalanlar kovaladı
Bu kez haykırışlar bitmez oldu.

Kötülük kaçtı, insan kovaladı.
Nihayetinde tencere kapağını buldu.
Şeytanlar acımasızca soludu,
Nefreti, tüm dünyaya.
Bu gözler gece oldu.
Bu gözler kör oldu.
Geceleri sevindiren,
Kötülüğün ateşine kor oldu.

İnsanın tek ihtiyacıydı inanmak,
Hayat kaçtı, umutsuzluk kovaladı.
İnsanın tek istediği kalp kırmak,
İnsanın tek alışkanlığı tepeden bakmaktı.
Kapılar insanlığa kapandı
Güneş battı, cevaplar saklandı.

İnsanlar sonuç arar,
Şekillendirmek, yürek yakmak adına.
Olanlardan sıyrılmak gerek,
Geçmişin sapladığı bıçakların inadına.
Adalet koştu yok oldu,
Buz gibi kalplerin kovalayışıyla.
Herkes lanet ederken soluduğu ana,
Lanet sözcükleri küstü, yarınlara.

Mutlu eden kalmadı, burada,
Soluksuz hakaretler kalplerde taht kurdu.
Bu soğuk savaşlar gereğinden fazla sürdü.
Bu sonsuz yakarış,
Hücrelerimde yalnızlığı buldu.
Ben koştum, yalnızlık kovaladı.
Nehirler acı acı akardı.
Çiseleyen ahmak yağmurunu,
Şeytanın kölesi insan, bereket sanardı.

Yok sayıldı tüm güzellikler,
Yağmurdan sonraki toprak kokusu,
Tarihe karıştı.
Gökdelenler acımasızca gülümsedi.
Tüm cahiller bilgilerini konuştururken,
Bilgililerin mezarlarında ot biterken,
Köleler umutsuzca geziniyordu.
Özgürlük yağmurlarının yağmadığı,
Kurak ve bir o kadar da soğuk çöllerde.