Arayış Şiiri - Recep Kotan

Bu kalp bunu kaldırmaz demiştim
Pabuçlarım birbirine yabancı adımlarla
Tepeden tırnağa her yanımı ileri itelerken

Hazin bir döngüye kaysın diye ruh ifadem
Birbirinin peşi sıra batıl gölgeler süzülmüştü aramıza
O yüzden ben bir tek karanlıkta seçebilmiştim yüzünü
Ve yazık! sade, utangaç renklere meyilliydi duruşum

Bir kalp atımı, kan tutumu vakit kadar sonra
Soylu bir damga gibi taşıdığım afili balıkçıl kazağım
Sabah mayhoşluğu bulaşmış odalara forsa gitmişti
Ve ben hala öte ne yanadır, beri ne yana diye
Yana yana yanlış sorular uydurmaktaydım

Ellerim yetim bir çocuk yüreği
Kabul için çırpınırken kuşkuyu terkisinde saklayan
Ve yüreğim yanan servilerin eşiğinde unutulmuş
Sessiz terli çocuk elleriydi

Bu his hangi boşluğun dehlizlerine sarmalayacaktı fakir aklımı
Hayali(nin) perde arkasına kondurduğu mum silüeti
Daha kaç ömür eritecekti akil duyularımı
Bu kalp ne vakit duracaktı!
Bilmiyor, bekliyordum

İşte tam o anda
Tam benliğim koynunda emzirip büyüttüğü bu girdapta tükenecekken
Gece mavisi bir düşünce musallat oldu fikrime
Önce durdum
Sonra dinledim ve düşündüm
Bir yol olmalı dedim
Beni bu çürümüş hazal kokusundan sıyıracak bir yol
Dedim ve yürüdüm yönümü sabitlemeden
Elinde asası, yitik kalmış hırkasını arayan dervişler gibi
Mevsimler boyu gözümün iliştiği her kapıya yüz sürdüm
Dizlerim çözülüp heybem omzumdan düşünceye değin
Heyhat! nihayetinde anladım ki
Aşk; cennetin kalp, cehennemin ruh ikiziydi
Ve bir imbik yaratılmamıştı daha
Bu zerdüşt ateşinden aşkın özünü damıtacak
Aşk, onun göreni lal eden gözlerine sunulmuş bir armağan
Bense gözleri bağlı onun sehpasında diz çökendim sadece

Yol yoktu
Kabul ettim
Ve döndüm dönülmez olan o ilk kapıya
Onun kapısına
Elim titreyerek çaldım

Bekliyorum