Arayış Şiiri - İrfan Karapınar

Bilmezsin sevdiğim
Ne düşünceler vardır
Yiyip bitirir insanı
Buz keser hayaller sokaklarda
Çift başlı bir bıçaktır yaşamak
Bilmezsin
Yaşarken ölmektir sevmek
Cenazeler götürür kimsesizliğin
Bir mavi hakikattir
Çamurlarda yürür,ellerini unutursun

Bir gün sen de anlarsın
O an beni ararsın
Dudaklarımı ve dokunuşumu
Ürperişini saklarsın kadehlerde
Gözlerinin büyüsüyle alevlenen aşkımı
Kahreden yalnızlığımda eritirsin
Seni sayıklar dakikalar
Boğazındaki hıçkırıkları kovalayamazsın
Sahilde anılar ürperir
Denizin maviliğinden
Ve martıların kanatlarından
Beni gizleyemezsin
Her ne kadar gizlesen de herkesten

Ve ben kalktım sana geldim sevdiğim
Mazimizi topladım geldim
Bir garip bilmecedir ki
Çözmeye geldim

Gecenin karanlığını yutarak yürüdüm
Adımlarım boşlukta sallandı
Geçmişimde büyüdü çiçekler
Bir bahar seremonisinin ardından
Nice krallıklar yutmuş korkularımla
Ölümün titreyişini duydum,geldim

Yorgun gemilerin sarhoş tayfalarıydı gülen
Seni görmek için geldiğimde
Tüm çiçekler mahsundu
Kafdağından bir masaldım
Bir o kadar gerçektim
Kimse bilmese de
Sen anlayamasan da
Seni ömrümce sevecektim

Bir bilmeceydi……….’da o gün
Uzun bir yolculuk
Ağırlaşmış gözler
Seni değil,yaşadığın yeri görmek için
Aşkını değil,aşkımı görmek için
Senle dolu sokaklarda saatlerce delirdim
Bilirdim
Hiçbir zaman kavuşamayacağımızı

Sen yoksun
Bilemezsin ne kadar yoksun
Bu yolculuk yokluğa

Eylül 97