AraV Şiiri - Adem Tok

.... ve ben sana ateşin suda parlaması diyorum...

/seni ne kadar sevdiğimi
ben bile bilmiyorum.../

güneşe aldanma
o güneş bugünkü güneş değil
sevgime inan
o hep o yanardağ...

hava kar topluyor
yüreğim sen tutmuş
don değildir bu
mevsimim sonbahar
eylül demek:hayatım
sesim,şiirim...

konuştuğun cümlelerin sıcaklığında
gözlerinin ışığını topluyorum
şimdi zindanıma
ah...sarya

farzet ki yeni çıkmışım içerden
yeni alınmış defter ve
kokusu sayfalarının yeni açılmış farzet
uyuyalım bize
kalkmak için hadi

sen kavuşma vaktini karşılayan merhabam
sabrımsın
tek korkumun uzağında coşkum...

her dilde sevmekti(r)
asıl özgürlük
kendimizi birbirimizde bulan biz
dün kaçıncı kucaklaşmanın kanatlarındaydık
hangi sınırda ve renkte...

terkedilmişliğini adımlarında unutur doru tay
maziye dönmez
karamsarlığı duyma yolları unut
sabahı bekle şarkını mırılda
yıka yüzünü mavinin
rüzgâr ol ateşimize

doruğundadır ilk irkilişinde serüvenci
ben sende hep bir yüzyıl daha başkayım

giyinmiş sokaklar gibi üşüyen ben
bir senin için dua ettim
başımın üstüne
gözelerinde sen olduğunu bilmedin kaç hayat yaşarken

senin için
yaralarınla dolu şehrim
_daha ne devrimler yapmadı ki kendinde_

sen gelirken tutuşurdu okyanusları
gönlümün
buzulları yangınlarımın sen gelirken
çözülürdü
sen gelirken başlardı kafesinde
yağmurları yapraklarımın birikmeye

sana sevgim:'dokunmam tozuna'sözü
verilen bir şişedeki şaraptır;
annesidir gözleri bağlanan şafağın...

tebessümlere kanma aldatabilir
bakışlarımda kal üşüme..

sana bir şey söyleyeyim mi
ben kafamdaki hücreyle hücremi
senle firdevs kıldım

/seni ne kadar sevdiğimi
ben bile bilmiyorum.../

(10.11.05/01.17.06)
anadolu