Aratat 2 Şiiri - Muhsin Koçak

Belliydi rengi, saydam ve berrak
çocuksu özlemlerine çocukluğunda uzak,
her riya gün, geleceğe bir tuzak,
Çıplak,öz-den ak-ma-lı yürek...

yedi-onbir yaş sendromunda hayat,
pembe değildi şekli dünyanın,
kan kırmızı kokar yarınlar,
düzene isyan gözler,
yüreğin en derininde yaşlar...

gelecek
umut,
yarınlar,
sevdalar
sinesinde hayatın dirhem dirhem...

hayat ormanında aslana pay,
çakal uğultusunda yem,
kahpe çayına dem
yazmazdı kitabında araratın...

yaralı anka yavrusu,
ürkek güvercin bakışlı,
kanadı kırık serçe,
insanlık
barış,
kardeşlik,
özgürlük
ve sevdalarda
beyaz güvercin....

hayata inat,devrim inancında,
cesur yürek, kahpe kervanında
öz-ünde saklı sevda hasat,
düşten derilmiş insaca hayat...

öz-den doğmak,
sevdaya boğulmak,
hayata sarılmak,
tüm özlem ve atrıların öz-üdür
adam gibi adam olmak...

Kocaman dünyalar sermişti küçücük yüreğine,
koçak ses,asi bir küheylandı sevdaları,
hak verilmez, bilmeliydi almasını,
bedeninden ayrılsa da SER, akıtmaz kahpe salyasını,

Ben Ararat...
Hoyrat sevdalar diyarı,
dost yarası nakış nakış işli bedenime,
sus-larda kilit vuruldu sivri dilime,
hak-larda prangalar geçti ellerime,
en ince halkasından asıldım hayatın,
celladım dost, ilmik oldu tenime
asıldığım darağacında
yeniden dirildim
öz-üm uğruna güneşe serildim
isa bedeninde çarmıha gerildim,

öldüm sandı kahpe surat
zirvemde kardelen aşkı
güneş özleminde
yeniden dirildi ARARAT