Arasat Şiiri - Hüseyin Muşmal

ARASAT

Bırak beni öylece varsın kurusun tenim
Bırak da git usulca incinmesin bedenim
Bilinmezse ne için ve nasıl yaşlanmışım
Sen gidince bilinir artık ölüm nedenim

İstemem daha şifa istemem ben balından
Kimseler bilmesin hiç bu garibin halından
Durma git bakma bana donmuşum ha yanmışım
Git beni gidişinle koparsınlar dalından

Gün görmedim diyemem inan ben bu hayatta
Geçti güzel günlerim mutlu oldum ben hatta
Kaç kere cennetimde uyumuş uyanmışım
Sanma ki gidişinle kalırım arasatta

Boş ver sen sayılıdır aldığımız her nefes
Yaşamak mı sanırsın ölüm mü bana kafes
Sanırım ben bu hayata çok fazla aldanmışım
Bil ki artık her şeyim kursağımda son heves

Esrefoğlu derdine kim ilaç bulmuştur ki
Hani kim hangi yara gerçek yar olmuştur ki
Ah ki ben her yüzüme güleni dost sanmışım
Bu kadar eşe dosta de hele n’olmuştur ki