Arapça Yazmadım Şiiri - Ömer Tural

ARAPÇA YAZMADIM

1. Versiyon
Arapça yazmadım, öz Türkçe yazdım,
Türkçe bilmeyene sözüm yok benim.
Mektebi okumuş, kravat takınmış,
Sen gibi beylere sözüm yok benim.

Yalakalıkta başı çekersin,
Okursun ama anlamadan geçersin.
Boş laflarla dostunu üzersin,
Biraz daha pof pof, biraz yağdanlık.

Ne medet umarsın haram yemekten,
Yalan yere coşup yemin etmekten.
Kendi benliğinden ödün vermekten,
Başın açıp koşup gidersin.

2. Versiyon (Daha sade)
Arapça değil, öz Türkçe yazdım,
Türkçe bilmeyene sözüm yok benim.
Okullu, kravatlı, beylere
Ne de benim gibi sözüm yok benim.

Yalakalıktan başını kaldırmazsın,
Okursun ama anlamazsın.
Dostunu kırarsın boş sözlerle,
Biraz daha pof pof, biraz yağdanlık.

Haram yemekten ne hayır gelir?
Yalan yere coşup yemin etmekten.
Kendin olmaktan ödün vermekten,
Başını açıp koşup gitmekten.

3
Arapça yazmadım, öz Türkçe yazdım,
Türkçe bilmeyene sözüm yok benim.
Mektebi okumuş, kravat takınmış,
Sen gibi beylere sözüm yok benim.

Yalakalıkta başı çekersin,
Okursun ama anlamadan geçersin.
Boş laflarla dostunu üzersin,
Biraz daha pof pof, biraz yağdanlık.

Ne umarsın haram yemekten?
Ne medet beklersin yalan yere yemin etmekten?
Kendi benliğinden ödün vermekten,
Başın açık, koşa koşa gidersin.

4
Ne Arapça yazdım, ne de başka bir dilde,
Öz Türkçe yazdım, bu toprağın dilinde.
Türkçe bilmeyen, yüreksiz, dilsiz,
Ona sözüm yok benim, ona hiç sözüm yok.

Mektep okumuş, beylik kravatı takmış,
Aklını rafa koymuş, kalbini kapatmış.
Sen gibi beylere sözüm yok benim,
Yine de dinle, belki anlarsın sözlerimi.

Yalakalıkta başı çekersin,
Dostluk satarsın, dostu satarsın.
Kitaplar okur, anlamadan geçersin,
Boş laflarla dostunun kalbini kırarsın.
Biraz pof pof, biraz yağdanlık,
Ne de yakışır sana, bu sahtelik.

Ne medet umarsın haram yemekten?
Yalan yere coşup yemin etmekten?
Kendi benliğinden ödün vermekten,
Kendine yalan söylemekten,
Başın önde, koşa koşa gidersin,
Boş bir hayalin peşinden.
4

Arapça değil, bu toprağın diliyle yazdım,
Türkçe bilmeyene, o sağır gönle sözüm yok benim.
Mektep görmüş, beyaz yakalı, kravatlı,
Sen gibi beylere, sözüm yok benim.
Oysa ne çok sözüm var, kalbi olanlara.

Yalakalık, sırtında bir cübbe,
Sen en önde gidersin, eğik bir şekilde.
Okursun, harfleri yutarsın,
Anlamı, ruhu unutursun.
Dostunu kırarsın, boş bir sesin yankısıyla.
Pof poflar, yağdanlıklar,
Koca bir hayatı bir hiçliğe sığdırırsın.

Ne umarsın ki haram lokmadan?
Ne medet umarsın yalan yere yemin etmekten?
Kendi benliğinden, o özünden,
Vazgeçip bir gölge olmaktan.
Başın açık, ruhun çıplak,
Koşa koşa gidersin, bir yalandan bir yalana.

5

Arapça değil, öz Türkçe sesimle,
Sözüm yok bilmeyene bu şirin sesimi.
Mektep okumuş, fiyakalı kravatıyla,
Sözüm yok benim, sen gibi beylere.

Yalakalıkta başı çeker, bir eğik söğüt,
Okursun harfleri, ruhun kuru bir bulut.
Boş laflar savurursun, dostluğa kurşun.
Pof pof yağmurunda, bir yağdanlık kudurur.

Ne umarsın haramdan, o kara sudan?
Yalan yere yemin, çürümüş bir fidan.
Kendi benliğinden vazgeçer, bir soluk,
Başın önde, ruhun çıplak, bir yitik yolda.
6

Arapça değil, öz Türkçe bir sestir bu,
Sağır olana sözüm yok, ne boş bir histir bu.
Mektep okumuş, kravatıyla şık bir dert,
Sözüm yok sana, sen ki bürünmüşsün sahte bir suret.

Yalakalık, sırtına yapışmış kirli bir pelerin,
Okursun harfleri, ruhun kalmış derin bir serinlikte.
Boş sözlerinle dostunu üzersin,
Bir yağdanlıkta boğulur, bir pof pofla erirsin.

Ne medet umarsın haramdan, o kara kuyudan?
Yalan yere yemin, çürük bir kuyu, kırılsın o kapağın.
Benliğinden ödün verir, rüzgarda savrulursun,
Ruhun çıplak, başın eğik, bir yolda savrulursun.