Aramam Şiiri - Murat Önder Özbek

Şimdi arasam… ne değişir?
Zaten her şey, olması gerektiği gibi değil;
olduğu gibi oldu.
Sen sustun, ben sustum.
Ama bizim sessizliğimiz eşit değildi.
Ben susarken içinde kırılıyordum, sen susarken kendini kurtarıyordun.

Zamanında çok düşündüm biliyor musun?
"Arasam ne der?",
"Acaba beni bekliyor mudur?",
"Bir özür, bir cümle, bir kırıntı yeter mi?"
Ama olmadı.
Bir yanda sessizliğin kalın duvarları, diğer yanda ben:
İçinden taşan kelimeleri dudaklarında tutan o ‘en sabırlı kişi’.

O kadar çok ‘beklemek’ biriktirdim ki içimde,
Telefonun ekranına değil,
sustuğun saatlere bakıyordum artık.
Ve sonra anladım:
Beklemek sevmekse,
Sevdiğim kadar bekledim.
Ama senin beklemediğin kadar da vazgeçtim.
Aramam artık.
Çünkü insan, içinden çıkamayan yerleri aramaz.
Çünkü ben seni zaten içimde yaşadım,
Her sessizliğini, her yokluğunu, her ilgisizliğini didik didik ezberledim.
Ve şimdi aramam…
Çünkü zaten hâlâ içimdeyken ulaşamadım sana.

Kırgın değilim desem, yalan olur.
Ama en çok da kendime kırıldım.
Bu kadar sevmenin ağırlığını kendi sırtıma yüklediğim için…
Bir cevaba, bir “merhaba”ya bu kadar anlam yüklediğim için…
Her sustuğunda bile seni haklı çıkarmaya çalıştığım için…
Ama artık değil.
Artık aramam.
Çünkü bu, bir karar değil bir sonuç.
Yani kimseyi cezalandırmak değil niyetim.
Sadece...
Yolun ortasında bırakılan biri, artık yürümeyi öğreniyor.

Senden değil belki…
Ama bir daha kimse için kendimi orada,
o ekranda,
o çalan telefonun diğer ucunda bekletmeyeceğim.
Çünkü her açılmayan çağrı,
bir daha dönmeyecek kadar azaldı içimde.
Ve işte şimdi…
Sana en yüksek sesimle susuyorum:
ARAMAM!..