Aramak Şiiri - Mikail Kurum

Bu yolun başında kendimi tanıdım.
Nerde yanar canım, nerde öter borum.
Nerde çıkar sesim, nerde cesurum.
İşin aslı şu: Ben bir korkağım.

Ölüm bir döşek uykusundan farksız mı?
Aramaktan korktum
İçindekini, cihanın dışındakini aramaktan
Şimdi ise bu yolun başındayım
Umuyorum benden utanmam

Vakit vakit vahşileşir insan.
Doğası gereği, samimiyetle.
En gerçek dürtüdür baştan aşağı.
Bundandır gurur duyar utanmadan ivedilikle

Bunu da aramalıyım ruhumda, yıldızlarda,
Uykularda, şafak vakti Hakk'ın huzurunda.
Arayayım ki gerçek beni ve şeyi anlayayım.
Hatta gerekirse kaybolayım orda kalayım.