Aramak Şiiri - Tüba Ateş Yıldırım

Bir gün gelir de beni arasan, bil ki ben çoktan öldüm,
Bakma sakın yüzüme, hiçmişim gibi acıyarak,
Anlarsan seni ne kadar çok sevdiğimi, bil ki beni çoktan kaybettin,
Düşünmek istersen beni, iyi hatırla, seviyormuş gibi yapma sakın.

Ağlamak istiyorsan, bırak aksın gözyaşların izin ver lütfen,
Geçmişe ola ki acıyarak bakarsan, sen aynısın değişmeyi bekleme,
Her şeyin fazlasını bekleyerek yaşanır sanma,
Sen acımasız, bense zavallı, böyle yaşanır sanma.

Düşünmek için çok zamanın olduğunda, inan ki, ben olamam, yanı başın da,
Acı gelse de hayat sana, çekilecek bir çilen varmış, unutma
Kıymetini bilmezken tatlı canının, şimdi suçlamak boşuna,
Hissedemezken duyguları, aşkımız boşuna yaşanmış be gülüm.

Şimdi delice sevsen de beni, bil ki, kalbim hissetmez seni,
Sığıntı olmuşken taştan duvarlara, yaşayabilir miyim anlatsana bana?
Kutsal olan sevgiyken, bana; senin sevgisizliğin gelir aklıma,
Kelimelerim çoktan kifayetsiz, kalbim ise taş olmuş; konuşmaz.

Şimdi sen söyle, ey sevgili; seni nasıl sever bu kalp,
Umudumuz varken hala yaşamaya, dinle artık, beni üzme,
Bundan sonra sana güvenmemi bekleme, hatta ümit bile etme,
Ağlamak düşecekse yine de bana, yanarım da, ağlarım da...