Aralık, Kış ve Dem Şiiri - Sinan Onur

onyedikasımikibinonsekiz

Seni gördüm bugün
Kentin kasvetinden sakınan
İki çiftin sığındığı çatıda,
Eskimiş çatlak bir kiremitin
Soluk kızıllığından sızan yağmur damlasında
Güz vakti vuruldum,
Sonunu yazgıya dahil etmeden
Yolları ve zamanı unutmayı yeğledim
Oysa henüz bilinmeyen bir şiirdeki dizenin
Tutunması yeterliydi kopmayan sağanağa
Kayda geçmeyen ahirin sancısını
Bildirmek istedim tufana
Avuçlarında sakladığın kışa yasladım alnımı
Kimliğimi o giz yağmurlarına teslim ettim
Tutanakları ve fezlekeleri çoktan yitirdim
Kederim de yargılandı devlet aleyhinde
Fakat benim talihim var
Kavmin bozgunuyla filizlenen bir çiçek
Kural tanımaz, yasa bilmez ve çarpışan
Ne var ki kendimdeyim,
Yâni epey uzakta
Ve yazgıyı anımsatan yağmurlardan
Kadife renkli evlerden geçtim
Orada düşürdüm kavgaları
Tozlu yolların aşındırdığı okullardan
Huzursuz pazar kahvaltılarından
Eskiyen perdelerden, koltuklardan
Buğulu camlardan beri geldim
Ve bundandır ki düşüp kırılmayan
Aklanmaz bir huzursuzluğun sahibiyim
Çocukları beşeriyete uğraşan bir sistemin
Ürkütülmüş yaralarına benzer
Ve bu yüzdendir ki
Yalnızlığım tenine bu denli sindi
Yaprakları güz döken bir bunalımın
- ağaçları soluk, dalları kırık ve içini acıtan -
Gitme mevsiminin kalıntısıyla
Bil ki karanlıktayım,
Durmuyor vakit, kopmuyor tufan
Ruhumu aklamıyor materyalist zaman!
Kaybolduğun nehirlerden devşirme akdeniz
Çaresizliği kuyulara sabreyleyen hüznün soluğuyla
İmbadıma yetişiyor sesin
Geceme miğfer oluyor
Şuracıkta da ölebilirim!
Artık gözlerinden yaş bile akmıyor
Kuruyan dalların yerini aldı bekleyiş
Ve artık kayboldu tufan çağıran yakarışlar
Kopsun ki kudretinden üryan kalayım
Boşalsın göğü kederiyle sıkan sağanak
Ve unutulsun - unutulmalı - bilinen sahte hakikât!