Aralık Gülümsüyordu Penceremden

Ve yılgın ve bitik bir gündü,
Pencereyi araladığımda,aralık gülümsüyordu.
Oysa hiç de gülümsenecek bir şey bulamamışlığın kaybını
Direnmeden mi eyvallah diyecektim?
Ve dedim:Bu kez istemiyorum.
Evet, bu kez mücadele vermeksizin bir şeyler
Beni kendine davet etmeli...
Bir kerecik de beni konuk etsin kendine
Olmaz mı yani,bu çok mu zor?
Ki zaten ne zaman bir ben olma isteği olsa içimde
O an, tüm yapraklar koro halinde haykırıyordu yüzüme,
İpleme dercesine!
İşte o zaman,
Vuslat uzaklaşıyordu apansız içimden.
Ve yılgın ve bitik bir gündü.
İçimden sadece:
"Güle güle,ufukta kaybolan güneş."demek geçiyordu.
Anla işte, o kadar bir gündü.
Başka mevsime uğramaksızın,
kalıyordu ben de, böyle çok bir soğuk,
Ve böyle yılgın, ve böyle yitik,
Ve böyle iştahsız bir çocuktu kendine.

15.12.13.