Aralık Akşamı -72
İşte geliyorum ben, görünmez adam, belki çalışanıyım ben
bir büyük Hafıza’nın, yaşamak için tam şimdi. Ve arabamla geçiyorum
kapalı beyaz kilise yanından – içerde duruyor ahşap bir aziz
gülümseyerek, çaresiz, sanki birileri gözlüğünü almış O’ndan.
Yapayalnız O. Bundan gayrı bütün şeyler şimdi, şimdi, şimdi. Gündüzleri
bizleri çalışmaya
ve geceleri bizleri yatağa zorlayan yerçekimi kanunları. Savaş.
[PATİKALAR’dan, (1973)]
Tomas Tranströmer (1931-2015, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 1.12.2019 15:38:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
DECEMBERKVÄLL -72 Här kommer jag den osynlige mannen, kanske anställd av ett stort Minne för att leva just nu. Och jag kör förbi den igenbommade vita kyrkan – därinne står ett helgon av trä leende, hjälplös, som om man tagit ifrån honom glasögonen. Han är ensam. Allt det andra är nu, nu, nu. Tyngdlagen som pressar oss mot arbetet om dagen och mot sängen om natten. Kriget.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!