Aralandıkça Zaman Şiiri - Tuba Gürdere

Gözyumduğumda kendime görüyordum hiçbirşey görmeksizin.
Derin bir görünüş olduğunda gözlerim sustum.
Gözgöze gelince aralandı zaman.
Aralanan göz kapaklarından aradım zamanı.
Görüyorum sandım hiçbirşey görmeksizin.
Gündüzde nur ve gecede karanlık.
Karanlıkta zamana aydınlık, gündüzde görülmez fecir.
Bir bakış bir an değil belki zamandı adanan.
Bir an kaparken gözlerimi,
Kalbin görüşlerini zamansızlığına bıraktım.
Şimdi gördüğüm tüm ömrüm görüşlerinde bir hece.
Bilmem hangi anın aralandığı zamandı asra.
Ve aralanan kalpte arda kalan duyuşlar.
Aranan olmuştuk kendimizde ve kendimizden öte bulunan.
Eyy gizli hilkat ve zamana binbir nüans!
Beni bende benimle sende arala!
Arayışlarım araladığın zamandan kalbe bir görülüş.
Ardımsıra aralıyorum kendimi zamana.
Aralandıkça sırra hacet, asra mecaz kalıyorum mealsiz!