Pencere -2 /aragon' un Sitemi

Pencerelerime yağmur bulaşıyor Elsa.
Her damla toplu iğnesi başı kadar,
Ben istemeyince avuç avuç gözlerimde çamuru.
Sakar olmalı bu bulutlar, hiç ayrılmıyorlar kapımdan,
Ben evde olmasam da pencereler yine kirli, var olduğum yere gelemeyecek kadar yorgun
O sakar bulutlar.

Pencerelerime yağmur bulaşıyor Elsa.
Romantik filmlerde izlediğim bu değildi,
Tahliye hortumları pencerelerimin üzerinde,
Belki kenarda bir böcek boğulmasın diye.
Önce bazı sesler işitiyorum,
Bir sineğin kanat çırpması ile bir kelebeğin can vermesi arasında gidip gelen.
Sıratta sanırım kendimi,
Sesin, camlardan geldiğini bilmesem.

Pencerelerime yağmur bulaşıyor Elsa.
Evrende bir nokta kadar küçüğüm.
Belki evren de bir noktadan daha küçüktür
Diye düşünürüm.
Çıldıracağıma eminim, ansızın çıkagelen bu yağmurlar olmasa.

Bak yine gündüzün gece olacağı anındayız,
Bak yine suyun buz olacak soğuğunda,
Bu vakitler asla bizi bulmaz,
Gürültülüdür çoğu zaman
Yaşadık deriz Elsa, ama
İnsan asla ait olmadığı anları yaşadığını hatırlamaz.
Hatırladığı şey bir fotoğraftır yalnız,
Müziksiz bir şarkı,
Ve müziğin sesini kısılınca
Çoğu şarkı şiir de sayılmaz.

Pencerelerime yağmur bulaşıyor Elsa.
Elim kolum bağlı gibi izliyorum olan biteni.
Bir damla sıçrıyor üzerime camın kenarından
Küfrediyorum,
Cehennemde hesap vereceğim belki
Kulbu çeviren ellerim yüzünden.
İnan bana bir ezgi duyuyorum yağmurdan,
Sivrisinek kanat çırpmayı bırakmış,
Kelebek çoktan can vermiş.
Rab kimseyi etmesin aklından.

Pencerelerime yağmur bulaşıyor Elsa.
Akşam oluyor ve ben
Güneşin açmasını bekliyorum yeniden.
Renksiz sandığım o kasvetliği anların
Rengini, karanlıkta solunca anladım.
Bu beklentilerdi belimi büken,
Seni alıp götüren.
Bu sitemim bir nasihat olsun,
Sonbaharda bir gülü sev inanmazsan.

Pencerelerime yağmur bulaşıyor Elsa.
Ardından bir çocuk koşuyor önünden,
Daha önce hiç yürüyememiş.
Bir mayın patlıyor içimde
Savaş bitse de yıllardır kurbanını bekleyen.
Yani biraz Umut var içimde,

Ama hüznüm umudumdan ağır geliyor, bozuk bir terazide.
Kim bilir bozuk olmasa daha ağır gelir.

Pencerelerime yağmur bulaşıyor Elsa.
Bir kavga değildi bu, bir kirli pencereden ne anlaşılabilirse onu anlattım sana.
Bir çocuğa önce suyu anlatmalı insan.
Çünkü aklını başından alır, suyu kendi anlarsa.
Su aldatır insanı, su yabancılaştırır, en sonunda belki yaşam verir.
Ben bu yaşıma kadar
Sudaki silüetimi hep ruhum sanırdım.

Pencerelerime yağmur bulaşıyor Elsa,
Bir ipin üzerinde terk edilmişim,
Beni Cambaz biliyorlar buraya terk edenler.
Oysa düz yolda bile biraz eğik yürürüm ben.
Bu kötü kaderin telefasi olur mu bir daha,
Yeniden doğmayacaksam seninle.

Bütün rüzgarları emiyor perdelerim,
Bütün sabahları soğuruyor gecelik olanı.
Varken , yok oluyorum gözlerinin içinde,
Soğuruyorsun beni de
Kapatma perdeleri sabahın bu vaktinde.
Dik bir yokuşu çıkıyorum, bir amacı olmalı bu yorgunluğun,
Aşağı indiğimde bir ben eksilecek içimde,
Bir eksiği daha ölüm zaten.
Gezegenler semah ediyor, milyon kilometre uzağımda,
İçimde bir sana dönüyorum o gezegenlerle aynı makamda.
Bu başka bir hikaye,
Yine de bir daha pencerelerime hiç dokunma.