Arafta Vaveylâ Şiiri - Rengin Alacaatlı

ARAFTA VAVEYLÂ

uyuyor musun?
şşşttt!
neyin büyüsüyle
uyanmadan dinle beni.

nereden başlasam anlatmaya
hangi baharıma saplandığım
ve bir başıma kalakaldığım mı?
can çekiş saatlerinde sana sığınmam mı?
yaşamdan kopuk günlerimde
soluklanmaya çalıştıkça nefessiz kalışım mı?
araftayım anla
benimkisi vaveylâ

zincirler bileklerimi kesiyor
kan damlıyor zamana
dilimde heceler paslı
kalemim hep kırık yazıyor.

her hücremi versem ellerine
bana yeniden can verir misin?

utanmasam ağlayacağım uluorta
ruha derman ağlamak ayıp mı?
avuntular yetmez mi yeşili boyamaya
ne zaman fırçamda mavi olacak
silecek sarıyı, karayı

yaşam zor
kader kor
geceler,
geceler hep mor…

üşüdüm! sıcağını ver bana
ısıt yalnızlığımı yeniden
beni bir sen anlarsın
bir sen tanırsın
bir sen sararsın özlediğimce

ahh! bilsen ne çok direndim
küçük mutluluklar dizdim günlere
umutlar hep imame
öfkeler, kinler, zulümler
tiksindim…

isyan etmiyorum
biliyorum günah
ne günahlar ki;
uğruna harcanmış yıllar

kızma bana ne olur
ben sana hiç kızmadım ki
ben…
ben seni çok özledim anne…

RENGİN ALACAATLI