Arafta Bir Şizofreni Şiiri - Kul Hamali

Elimde KİBRİT cenneti yaktım
Bir damla suyla CEHENNEMİ söndürdüm
Ama İNSANLAR kendi cennet cehennemlerini yarattılar tekrar tekrar
Ben yaktıkça söndürdükçe İNSANLAR tekrar tekrar tekrar tekrar tekrar tekrar yarattı
Kendi cennetimi yaktım cehennemimi söndürdüm ARAFTAYIM ben neden tekrar yaratamadım?
Sırtımda neredeyse bir ton yük günahlarım var içinde
Yükledim günahlarımı bir köprüden geçiyorum
Öyle bir köprü yapmışlar kıldan ince kılıçtan keskin
Köprüden geçtikten sonra vardım cennet kapısına
Sırtımda bir ton günah girdim içeri
Sınırsız doğal güzellik doğa manzaraları
Sınırsız içki sınırsız KADIN sınırsız herşey
Başkaca yapacak iş yok ama ruhum yanıyor
Tepemden kızgın yağlar döküyorlar cam kesikleri kesiyor liğme liğme ediyor ruhumu
Cennetteyim çürümüş kokuşmuş leş kokuları burnumun direğini kırıyor
Her nefes alışta ciğerlerimi parçalıyor
Üstüme fil oturmuş döşüm biber gibi yanıyor boğazımı sıkıyorlar sol arkadan bıçak saplıyorlar sol kolum uyuşuyor dayanılmaz ağrılar
Cennetteyim her yer kor kor alev ruhumu yakıyor yüreğim buz tutmuş huzurum kaçmış gelmiyor
Bir yudum şarap içiyoruz peygamberlerle
Ağzımda kükürt acı metalik bir tat içiyoruz zehir olsa içerim belki kurtulurum bu ızdıraptan
Elimde bir KİBRİT yakıyorum ateşe veriyorum cenneti
Cenneti bir kibritle yakıyorum bir ton günahımla yakıyorum
Tekrar başa dönüyorum Sırat Köprüsünden geçiyorum
Günahlarımı yaktım tüy hafifliğinde suçsuz günahsız geçemiyorum köprüden
İkiye bölünmüş bir tüy hafifliğinde cehennemi boyluyorum kör ateşler içinde kaynar kazanlar
Dindirmiyor ruhumun acısını hüzünlendiriyor ağlamaya başlıyorum
Ağlıyorum göz yaşı damlalarım cehennemi söndürüyor
Bir damla suyla cehennemi söndürmüş oluyorum
Şimdi neredeyim? Süt dökmüş kedi pişmanlığında ARAFTAYIM.
Nasılım? Nasıl hissediyorum? Bilmiyorum
🦧🦧🦧🦧🦧