Arafın Sınırında Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Aslında ben, hep birlikte yaşayalım diye
ölelim istedim — birileri hayatını yaşasın diye değil.
Çelik gibi iraden olsun, minnet eyleme kimseye;
vicdanını ve benliğini sadece koy heybeye.
Bir nokta çıkar için bir virgül kadar eğilenler,
sonradan hepsi gitti haybeye.

Bu şekilde yaşamaktansa ölmek
en büyük armağandır.
Nefes alıyorum diye ölmedim sanma;
bin kez öldüm dar ağacında.
Yüzlerce kez cenazem kaldırıldı,
karşı dağın yamacında,
yemyeşil doğasında, sarı saçlarında,
beyaz berrak sularında ve tepesinde,
el değmemiş beyaz karda.

Artık durmak istemiyorum, kan kokan
bu çorak topraklarda.
Toprağın üstü sizin olsun, ben altında yer aldım.
Gözlerimi yumdum, uçsuz ummana daldım.
Geçmişin nasihatlarından her dersi aldım.
Ne ölebildim ne yaşadım; ben hep bir köşede,
arafın sınırında kaldım.