Arafilboyluydum Asılmadan.

Biz fakir Arafilboyu çocuğuyduk…
Evimizin çatısının damladığı gibi damlıyordu gözlerimizden yaş…
O yaşlar kadar gururluyduk…
Çolağın fırınından ekmek çalar, kuşlara kedilere verirdik…
Dedim ya sana biz Arafilboyluyduk…
Maşatlıkta geçti çocukluğumuz…
Bir top peşinde yitik ömrümüz…
Kimi cinayete kurban gitti, kimi ise birine tetikçi olu verdi…
Ah ulan Esentepe, kim bilir kaç genç içinde yitti…
Limandan kalkan martıların bile uğramadığı ev saçaklarımız vardı…
Dünyayı içine alan küçük bir kalbimiz, birde kan kardeşlerimiz vardı…
Ölüm her aklıma geldiğinde dar sokaklarda hayallerim koşardı…

Küçük bir 35’lik alırdı cebimizde ki metelik…
Yüreğimiz hem kederden hem dertten delik…
Severdik yan mahalleden bir yosma bir güzellik…
Arafilboylu olunca ellerimiz boş cepte gezerdik…
Aslında bende ki keder, dünya ya değer…
Ne arar ulan sizde bende olan keder…
Azrail’in parmağı kapı zilimde ise son nefes herşeye değer...
Kindinardan gözükmüyormuşsun Arafilboyum meğer…

Gardiyan yürüyor hücreme elinde Urgan…
Son kez ısıttın beni elveda yorgan…
Parmaklıklar hüzünlü, midemi yaktı son yediğim soğan…
Fakirlikti aslında beni ipe yollayan…
Elveda Arafilboyu, elveda martılar son voltam, son cigaram…
İp sallandı, cellat gözlerimi bağladı, sandalye ayaklarımın altından kaydı…
Çocukluğum son nefesimde gözümden kaydı…
Ruhum öldürdüğüm adamın yanına vardı….