Arafat’da vakfe düşleri Şiiri - Ömer Alb ...

Tükendiği yerde başlar umutlar,
Daralır, genişler, uzar boyutlar.
Öyle bir sevda ki: almaz buutlar!
BIR’de birleşirmiş, binler sevince,
Binler, “BIR”e kurban, üstadım Ince! ..

Çığa sevdalanır gönlümdeki kar,
Kardelenler açtı yakın ilkbahar.
Bir selâm getirir belki turnalar,
Gözden uzak olan kalbe girince;
Hayat bayram olur üstadım Ince! ..

Beşinci mevsimmiş hayat gurbette,
Can yarası çeker garib uzlette.
Cemâlini görmek varsa Cennet’te,
Hayat bir nefestir “ÖLÜM” denince;
Vuslat düğündür üstadım Ince! ..

Cemâlinde, Cemâlullah ışığı,
Resûlü zîşân’ın oldum aşığı.
'Adını, adıyla yazmış” Ma’şuk’u;
“O”nda kilitlenir duygu, düşünce,
Sevmeyen ne bilir? Üstadım Ince! ..

Ilk âyet okunur Cebel-ü Nur-da,
Dinle Arafat’da vakfeye durda!
Yediveren koklar Ömer bahurda,
Ab-u Hayat gibi, zemzem içince;
Ab-ı Kevser Olur, üstadım Ince! ..