Arafat Şiiri - Osman Erdoğmuş

ARAFAT

Koskoca yeryüzünde pusulayı kaybetmiş,
İki insan kaderi örülür Arafat’ta.
Âdem ile Havva’nın firak hasreti bitmiş,
Aşkın ilk kıvılcımı görülür Arafat’ta.

Rabbim rahmet gösterir yakın eder uzağı.
Tevbe ile şeytanın boşa çıkar tuzağı.
Şahit olmuştur buna Cebel-i Rahmet dağı.
Cennet sonrası hayat sürülür Arafat’ta.

Hakka âşık İbrahim ağır öder bedeli.
Canından çok sevdiği evladı İsmail’i,
Kurban ederken bile dua ediyor dili,
Allah’ın rızasına varılır Arafat’ta.

İbrahim Hacer’ini bırakır ıssız ilde,
Hacer İsmail’ini büyütür kızgın çölde.
Kâbe inşa edilir, emin kılınır belde,
Muhammed için ortam kurulur Arafat’ta.

İnsan hakları için evrensel beyanname,
Veda hutbesi ile getirilir gündeme,
Yüzbinler huzurunda duyurulur âleme,
İnsanlığa büyük ders verilir Arafat’ta.

Vakfe için toplanır etrafında hacılar.
Paylaşılır kederler, sevinçler ve acılar.
Beyaz kefenleriyle Allah’a duacılar.
Mahşerin provası kurulur Arafat’ta.

Yetmiş iki milleten, bilmem kaç yüz fırkadan.
Bir araya gelmişler milyonlarca Müslüman.
İslam’ın kongresidir her sene tekrarlanan.
Koca ömrün hesabı sorulur Arafat’ta.